My killer (suga x you) ยัยนักฆ่า กับ คุณชายอันตราย EP1

ข้อมูลเบื้องต้น

-บ้านบังทัน-

-เที่ยงคืน...-

กึก! 

ชูก้าลืมตาตื่นเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆจากชั้นล่างของบ้านนัยน์ตากลงโตหรี่ลงเล็กน้อยด้วนท่าทางระแวดระวังภัยอย่างพวกมืออาชีพ

ตึกๆๆๆ

ไม่นานนักก็ตามมาด้วยเสียงวิ่งขึ้นบับไดเสียงดังราวกับผู้ทำให้เกิดเสียงไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าจะมีใครได้ยิน และสิ่งแรกที่ผมคิดในใจตอนนี้คือ....ขโมย!!

แต่ผมไม่ได้แสดงท่าทางว่าจะตกใจอะไรมากนัก เพราะได้แต่สอดตัวเข้าไปในผ้าห่มก่อนจะแกล้งนอนหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรสักอย่าง

ปัง!!!!

ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง.....ไม่ต้องส่งสัยเลยว่าผู้เปิดใช่วิธีแบบไหนกันกับเจ้าประตูที่ถูกล็อคด้วยมือของยุนกิไว้ 

ยุนกิแกล้งทำเป็นสะดุ้งตื่นอย่างตกใจ ลุกขึ้นนั่งทำหน้าหวาดกลัวคนตรงหน้าอย่างสมจริง ทั้งๆที่สายตาของผมกำลังลอบสังเกตท่าทีรวมถึงประเมินสถานการณ์อยู่ในใจ

ผู้ที่พังประตูเข้ามาหญิงสาวที่อยู่ในชุดเสื้อคลุมสีดำแบบที่สวมฮู้ดปกปิดใบหน้าด้วแมสคาร์บอนสีดำ

บวกกับการแต่งกายด้วยชุดสีดำทั้งชุด เป็นประโยชน์ต่อการเร้นกายในความมืด แต่ที่ดึงดูดสายตาของผมได้เป็นพิเศษก็เห็นจะเป็น ปืนโคลท์ 357 แม็กนั่ม ในมือของเธอ

วินาทีนั้นผมเริ่มกัดริมฝีปากตัวเองพลางรีบเค้นสมองคิดหาทางเอาชีวิตรอดจากเธอ

เพราะดูท่าคนร้ายคงจะไม่ได้บุกเข้ามาเพียงเพื่อจะเอาปากกระบอกปืนจ่อหัวผมแล้วจากไปเฉยๆเป็นแน่!!

"เธออย่าทำอะไรฉันนะ!! อยากได้อะไรเธอก็เอาไปเลย แค่อย่าฆ่าฉันก็พอ"

เพื่อถ่วงเวลา ยุนกิสามารถทำหน้าหวาดกลัวได้เหมือนจริงเสียจนร่างบางชุดดำเผลอยิ้มมุมปากนิดๆ อยู่ใต้ฮู้ดด้วยความพึงพอใจ หารู้ไม่ว่ามือใหญ่กำลังค่อยๆ เอื่อมมือไปหยิบวัตถุสีเงินคมปลาบที่ส่องแสงสะท้อนวาววับ

กับแสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาอย่างเงียบๆ

"ฉันไม่ใช่ขโมย!! ....ฉันเป็นนักฆ่า!! "

'หึ 'ชูก้าหัวเราะในลำคอ

"หัวเราะอะไรของนายไม่ทราบ? "ใบหน้าใต้ฮู้ดเปลี่ยนเป็นงุนงงทันที

"เธอนี่มันประมาทจริงๆ เลยนะ....เห็นฉันเป็นใครกันแน่ถึงมาดูถูกผู้ชายอย่างฉัน หึๆ

เมื่อกี้นะมันเป็นแค่การแสดงเปิดงาน ของจริงมันต้องต่อจากนี้ต่างหาก!! "

ฟึ่บ!!

ยุนกิในคราบคุณชายเย็นชาหายไปจนหมดสิ้น....ร่างใหญ่ปามีดขนาดเล้กคว้าไว้มั่นเหมาะในมือออกไปโดยมีเป้าหมายคือหัวผู้บุกรุก ทว่าเป้าหมายกลับขยับตัวหลบได้อย่างฉิวเฉียด หากมีดก็ยังเฉือนจนฮู้ดที่เธอสวมอยู่ปิดหน้าปิดตาอยู่ขาดเป็นทางยาว

"ไอ้บ้า!! "

ปังๆๆๆ

ยัยนักฆ่าในชุดดำตวัดมือข้างที่ถือปืนเข้าหาตัวร่างใหญ่ นิ้วสอดอยู่ในโกร่งไกรกระดิกรัวระเร็ว 

ร่างบางยิงปืนใส่ยุนกิทันที แต่ร่างใหญ่กลับกลิ้งตัวหลบอย่างชำนาญราวกับเคยเรียนรู้ศิลปะป้องกันตัวมาอย่างดีเยี่ยม 

ร่างใหญ่เอื่อมมือไปคว้ามีดเล่มเล็กที่ซ่อนไว้ใต้โต๊ะออกมา และถือมันยืนประจันหน้ากับสาวชุดดำตรงหน้า นัยน์ตาสีดำฉายแวววาววับอย่างไม่เกรงกลัวคนตรงหน้าแม่แต่น้อย ร่างใหญ่ถลาเข้าไปหาเธอและในขณะที่มีดกำลังเข้าเสียบร่างบางของยัยนักฆ่า มีดก็หยุดชะงักด้วยด้ามปืนที่ร่างบางใช้เป็นเครื่องกันคมมีดไว้ได้ทันพอดิบพอดี

"นายไม่มีวันทำอะไรฉันได้หรอก!!"

"เหอะแล้วทำไมนักฆ่าอย่างเธอถึงต้องมาเปลืองแรงสู้กับคุณชายอย่างฉันด้วยล่ะ?! "

คำพูดของยุนกิเล่นเอาหญิงสาวผู้บุกรุกหน้าตึกขึ้นมาทันที พร้อมเพิ่มเเรงดันเขาให้เข้าไปประชิดติดกับผนังบ้านอย่างแรง

"หึ ปากดีนักนะคุณชาย... "

"ถึงฉันจะเป็นคุณชาย แต่ฉันก็เป็นคุณชายอันตราย จำไว้!! "

จบประโยคยุนกิก็ยกมือผลักร่างบางอย่างแรกจนไม่ได้ระวังตัวกระเด็นไปกองอยู่นอกห้อง ยุนกิไม่รอให้ร่างบางตั้งตัวติดยุนกิรีบวิ่งไปคว้ากระเป๋าเดินทางใบย่อมสำหรับใส่ของใช่จำเป็นที่ยุนกิเตรียมไว้ตลอดเวลาหากเกิดเหตุสุดวิสัย

"มานี่นะไอ้บ้า!! "

ยัยนักฆ่าที่ไม่รู้ว่าลุกขึ้นมาได้ตอนไหนดึงเสื้อของยุนกิก่อนจะออกไปนอกห้องด้วยแรงที่มีเหลืออยู่ทั้งหมด แต่...

ฟู่ๆๆๆ

"ไอ้บ้า!! "

ร่างบางร้องลั่นเมื่อยุนกิฉีดสเปรย์พริกไทยของจองกุกมาฉีดใส่ดวงตาของร่างบาง

ยุนกิยิ้มเยาะก่อนจะฉีดสเปรย์เข้าตายัยนักฆ่าอีกครั้งแล้ววิ่งหนีต่อไป แต่ทว่าคราวนี้ร่างบางสามารถหลับตา

ได้ทันท่วงทีก่อนสเปรย์จะเข้าตา

ร่างบางผู้บุกรุกเมื่อตั้งตัวได้ก็วิ่งตามยุนกิออกไปอย่างรวดเร็ว 

แม้ว่าร่างบางไม่เห็นยุนกิแล้วในตอนนี้แต่ก็คงจะไม่ใช่เรื่องยากอะไรสำหรับบ้านสามสามชั้นที่มีทางเดี่ยวทอดยาวตลอดทาง และแน่นอนว่าร่างบางพบยุนกิที่จุดท้ายปลายทาง

"หยุดนะ!! "

ยุนกิต้องหยุดชะงักทันที หากแต่ไม่ใช่เพราะคำสั่งของนักฆ่า แต่เป็นเพราะว่ายุนกิไม่มีทางไปต่อแล้วนั้นเอง 

ตรงหน้าร่างใหญ่คือระเบียงห้องของยุนกิของของเขาอยู่ชั้นสาม หากตกลงไปอาจจะบาดเจ็บหรือตายได้ มีทางรอดคือ....กระโดด! ซึ่งยุนกิก็ยังไม่แน่ใจนักว่าระหว่างตกลงไป กับกระโดดลงไปเองมันต่างกันตรงไหน???

"......."

ยุนกิหันไปมองพื้นหญ้าชั้นล่างสุด ก่อนจะยิ้มเล็กๆที่มุมปากไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้ตัวยุนกิมีความกล้ามากน้อยเพียงใด โดยเฉพาะเธอผู้บุกรุกที่สุดแสนจะประมาทเพียงนี้

"หึๆ ทางตันแล้วสินะ เอาเป็นว่าอย่างนี้ก็เเล้วกัน ฉันมีทางเลือกสองทาง มาให้ฉันฆ่าดีๆ หรือจะกระโดดลงไป "

...นี่มันคล้ายกับถามว่ายุนกิว่า...จะโดดลงไป..หรือตกลงไปเลยนะ!!

แต่วินาทีนี้ให้ยุนกิเลือกอะไรได้มากมายนัก ในเมื่อสติมันอยู่ใต้ความกล้าบ้าบิ่นไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วคำตอบเดียวที่ยุนกิจะพูดออกมาได้ในตอนนี้....

"หึ ฉัน-จะ--เลือก-โดด!!! "

ยุนกิพูดจบประโยคแค่นั้น ก่อนเธอจะเดินถอยหลังและวิ่งอย่างรวดเร็วไปที่ระเบียงพลางกระโดลงไปอย่างไม่กลัวตายเลยสักนิด

"เฮ้ย!!ไอ้บ้า "

ยัยนักฆ่าวิ่งไปที่ขขอบระเบียง ก่อนจะชะโงกหน้ามองลงไปชั้นล่าง พุ่มดอกไม้รอองรับร่างขของยุนกิเอาไว้ได้เหมาะเจาะยุนกิเงยหน้าขึ้นมามองยัยนักฆ่าในชุดดำพร้อมกับส่งรอยยิ้มมุมปากให้ร่างบาง

"เอาเป็นว่าวันนี้ฉันชนะเธอ ถ้าเธอจะล้างแค้น ก็หาตัวฉันให้เจอก็แล้วกัน!! "

ยุนกิตะโกนเสียงดังกลับขึ้นมาด้านบนก่อนที่ในเวลาอีกไม่นานร่างใหญ่ก้วิ่งหายลับไปในความมืด

สาวนักฆ่าเปิดฮู้ดที่คลุมหัวอยู่ออกอย่างหัวเสีย นี่เป็นครั้งที่เธอทำพลาด ซ่ำยังพลาดกับไอ้คุณชายอีกท่าทางไร้พิษสงธรรมดาๆคนนี้เสียด้วย! ทั้งๆงานนักฆ่าที่เก่งอย่างฉันร่างบางเขากลับทำได้ไม่เคยพลาด ให้ตายเถอะ

"มิน ยุนกิ! ไอ้คุณชายอันตราย!! จำไว้นะ คุณหนูนักฆ่าอย่าง(ชื่อคุณ) คนนี้จะฆ่าได้ให้นายเลยคอยดู!! "

#ฟิคเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับศิลปินใดๆ